برف می‌بارد
در خیابان

برف شادی
در اتاق

کیک، چون کوهی
بر سرش خامه چو برف
شمعِ روشن، روی آن
رو به زوال
چون غروبِ آفتاب

روبرو از پنجره پیدا
کوه‌های قهوه‌ای، چون کیک
برف‌ها چون خامه
خورشید ... دیدن ادامه » نیز چون شمعی بی‌جان
رو به خاموشیست

شمع را فوت می‌کنم
از پنجره شب گشته پیدا

برف شادی، عکس
موها نیز، گشته سپیدتر
از برفِ ابرِ عمر
اما، این‌بار
برفِ غم

به نظر نمی‌رسد
احوالِ دنیای آسمان‌ها نیز
بهتر از حال و روزِ آشفته‌ی زمینِ ما باشد
شب‌ها
در آسمان‌ها هم،
سو سو می‌زنند
سیگارهای روشنِ هزاران فرشته‌ی غم زده!

مرا مدد برسان از خودم رها گردم
اسیرِ دستِ خود، اما ز خود گریزانم
دوباره گم شده‌ام در میانِ دشتِ خیال
بیا و از مخدرِ افکارِ تلخ، کُن پاکم
تو نیستی که بیایی تو خود، خیالِ منی
نیا، برو، که ز حالِ خودم پریشانم
دچارِ حمله‌ی افکار گشته‌ام از تو
به جستجوی خودم، از خودم گریزانم


27 خرداد 1397

به‌غایت دلنشین بود، قطعه‌ای که
بی‌وقفه نواخته می‌شد.

و نت‌ها؛
جاری،
بر پنجره‌ی بخار گرفته‌ی اتاق.
و نت‌ها؛
آویزان،
از سیم‌های "خطوط حاملِ" برق.
و نت‌ها؛
در حال چکیدن،
از سرانگشتان درخت بر پنجره.

مانده‌ام ابر بود یا درخت که چنین ماهرانه می‌نواخت؟!

بدون ارتعاش، بدون کلمه و حتی حرف!، بدون لرزش،
تارهای حنجره‌ام، خطوطِ دفترم و سیم‌های سازم

چه بگویم، از که بنویسم و با که همنوازی کنم؟

رشته‌های افکارم
و این تارها
و خطوط
و سیم‌ها
هم‌گام نیستند

نه!
اشتباه می‌کنم!
این رشته‌ها، تارها، خطوط و سیم‌ها
هم‌گام با یکدیگر
میله‌های قفسم شده‌اند

آسمان؛
غمگین است
حالِ دنیا؛
خوش نیست
و زمین هم،
یک قربانیست

یک قربانیِ در فکرِ به‌ظاهر آرام

گوشه‌ای کز کرده
ساکت
آرام
مثلِ آرامشِ پیش از طوفان

کاش......
هرگز ... دیدن ادامه » نرسد!
لحظه‌ی توفیدنِ طوفان

گفته بودی سهراب، «ای کاش این مردم دانه‌های دلشان پیدا بود» ؟
حق با توست
اما
می‌کنم مشتم را باز

دانه‌های دلِ من می‌ریزد

دلِ من می‌لرزد
دلِ من می‌شِکند

اینک،
دلِ من، گم شده است!






.......پاسخ‌ها» ... دیدن ادامه » .