شکوه شن : در چین های گیسوی کویر

نمایشگاه عکس های محمد رضا جوادی در موزه ی هنرهای معاصر اتفاقی بدیع در ثبت منظره هایی بی مانند از کویر است.تنوع عکس ها از گستره ای وسیع و شگفتی آور برخوردار است که ما را با زوایایی ناپیدا از کویر مواجه می کند.عکاس از ابعاد قاب های بزرگ بهره گرفته است تا جزئیات درونی ،زیر و بم ها ، عوارض و موج های شن را بر کویر وضوح ببخشد.گاه چنان به موضوع نزدیک می شود که واقعیت کویر را بدل به انتزاع محض می کند،و گاهی عکس ها یادآور نقاشی های بزرگ اکسپرسیونیستی اند.کویر موضوعی ویژه برای عکاسی است،از این جهت که با تنوعی از فضاها روبرو نیست،بلکه شگفتی آن در تفاوت های ریزمقیاس است.در حرکت های کوچک و تغییرات خُرد در طی فصول.کویر سوژه ی برهنگی ذاتی است که در آن گونه ای مواجهه و رویارویی با خود را می توان حدس زد.ایران سرزمین باغ ها و کویر ها دو جغرافیای کاملاً ناهمگن را فرا روی مان می نهد.برهوت که در آن با فضاهای تاخورده،چین ها و لایه ها روبروییم،و باغ ها و فضاهای سرسبز جنگل ها،که فضاهایی یکدست تر را می سازند.
عکس های جوادی،نماهایی از چین خوردگی و «تا»های کویر را در ابعاد نزدیک، به موجی از قهوه ای کم رنگ بدل می کند،که گاه می تواند به مرزهای نوین یک عکس-نقاشی نزدیک شود.جوادی بلافاصله رئالیسم متداول را پشت سر می گذارد تا جوهر یا ماهیت کویر را در دل پستی -بلندی ها،سایه ها و نورها،و وضعیت هایی نشان دهد که سازنده ی مفهوم کویر اند.کویر در تاها و موج هایش فوراً عطش دریایی خویش را می یابد و عکاس موفق می شود آب را در دل کویر زنده کند.موج های عکس های او «حضور دریا در کویر» اند و زمینی که در تاهای خود به «گیسوی معشوق» گره می خورد.در کویر حالت محض چیزها حاضر است.کویر استعاره ای برای ماورا نیست،خود حضور ورا در زمین است،از این روست که ماهیتی «اکتشافی» می یابد،یعنی ... دیدن ادامه ›› کویر بدل به «مکان مشاهده » می شود،جایی که در عریانی عدم، هستی ذات تجلی می کند و تفتیدگی آن از آن روست که مواجهه ای است مستقیم با حیرت.و در این مواجهه سوژه غایب است.سوژه برای این مواجهه باید غائب باشد.در عکس های جوادی نمی توان حضور سوژه شناسا را حس کرد،سوژه در حیرت مواجهه با کویر مستحیل شده است.تنها خود «مواجهه» میان سوژه و ابژه باقی مانده است، و نه سوژه و نه حتی ابژه...آن چه عکس های جوادی ثبت می کنند لحظات رویارویی اند.آن ها در پی مستندسازی کویر نیستند،اگر چه جنبه های خاصی از کویر را نمایان می کنند،هدف شان رسیدن به «کویر به منزله ی رخداد»است.رخداد نه در کویر،بلکه خود کویر است،از این روست که همیشه ما از درک آن عاجز می مانیم.ما منتظر یک اتفاق در بیرون ایم،اما رخداد پیشاپیش و هر لحظه در حال وقوع است.رخداد همیشه هست،آن چه همیشه نیست «دریافت رخداد» است.بر خلاف دیدگاه عمومی،رخداد لحظه ای ممتاز از زندگی و فرآیندی خاص نیست،رخداد وقوع مستمر حقیقت است.هستی، رخداد دائمی است.اما عموماً این رخداد دائمی را به عادت بدل می کنیم تا از شگفتی و بداعت اش بکاهیم...آن چه صدرالمتالهین شیرازی «فعل هستی» می نامد،کنش تجلی و رخداد دائمی وجود است،که در استمرار بی وقفه جریان دارد.
عکس های جوادی قطعاتی از این استمرارند...لحظاتی که جریان دائمی آفرینش را در قاب عکس منجمد می کنند...
نمایشگاه هم چنین دربردارنده تعدادی از نقاشی های کاهگلی مارکو گریگوریان ،نقاش برجسته ی ایرانی اصالتاً ارمنی ،تعدادی از نقاشی های پرویز کلانتری ،نقاشی ای از سهراب سپهری و آثار تنی چند از نقاشان معاصر دیگر است که با موضوع کویر مرتبط اند...

گوشت،بدن و احساس :درباره ی منطق های کم تر...

نمایشگاه عکس های مریم جوادی در تقاطعی میان فیگور و انتزاع در نوسان است.مکان رویدادها یا سوژه ی دوربین،اِعمال تعذیب و خشونت بر گوشت و تکثیر مادی آن در اعصاب و شریان هاست...مفهوم بدن یکی از امور مسئله ساز(problematic) فلسفه از دیرباز تا کنون بوده است که به ویژه از دکارت بدین سو در تقابل میان ذهن و بدن به برتری جایگاه ذهن بر بدن انجامیده است.این شاید اسپینوزا بود که برای نخستین بار نشان داد که نیروی بدن خود موجب نوع خاصی از اندیشیدن و تفکر است که عامل پیدایی آن را کوناتوس می نامید.بعدتر فوکو در کتاب «مراقبت و تنبیه» ،بدن مجرمان و خاطیان ،بدن های محکوم،را به مثابه مکان تعذیب بررسی کرد.با این حال ،نخسیتن فیلسوفی که تلاش کرد منطق دیگری را برای فهم بدن ارائه دهد دلوز در کتاب«فرانسیس بیکن، منطق احساس» بود.دلوز میان تن(flesh) و گوشت(meat) تفاوت می گذارد.تن، گوشت زنده است،در حالی که وقتی احساس آن از میان رفت بدل به گوشت مرده می شود.گوشت، تنی است که احساس از آن کسر شده است.عکس های مریم جوادی منطق های این گوشت تعذیب شده را در جهان معاصر تصویر می کنند،گوشت کسر شده از بدن با ساطور،تصاویر سلاخ خانه و جگرهای انباشته بر هم،که گویای عادی شدن خشونت و بی تفاوتی بدن ها نسبت به خشونت اند...اما در این جا با بدن حیوان و بدن کشنده ی حیوان روبروییم...لباس های چرک و خونی و خشونتی که در تصاویر انتزاعی ای که به نقاشی پهلو می زند،ما را رویاروی بدن به مثابه ابژه ی تفکر می نهد...در کار مریم جوادی گونه ای تغییر شکل و فرم زدایی تصویری و محتوایی، آثار انتزاعی را به سمت ادراکی ورای خشونت سوق می دهد.در حقیقت،آثار به سه زمان قبل از کشتن،زمان کشته شدن و بعد از کشته شدن گوشت ها اشاره دارد...یکی از تاثیر گذارترین عکس ها عکسی از ساطوری است که امضای سازنده ی خود را با سه مهر در کنار دسته دارد...این گونه جوادی با منتزع کردن خشونت از بازنمایی تصاویر خشن ما را به اندیشیدن درباره ی لحظه ی پیش از اعمال یا وقوع آن وادار می کند...کسر احساس از گوشت سبب اعمال خشونت سادیستی بر بدن ها می شود که ما را به سوی منطق «کم تر کم تر ... دیدن ادامه ›› است» می برد،قطع عضوها،ترکیب های گوشت و استخوان ،بدن های وارفته و سلاخی شده که هر چه بیش تر و بیش تر وجودهای حیوانی از آن ها کم شده است...به این معناست که حیوان برای انسان عموماً نه معنای موجودیت حیوانی بلکه تنها به منزله ی گوشتی برای مصرف ماهیت می یابد...حیوان در جهان انسانی هیچ موجودیت مستقلی ندارد جز وسیله ای برای اعمال خشونت و کسب لذت برای بشر...منطق های کم تری که حیوان را به منزله ی اقلیتی نوین، و فاقد شخصیت وجودی تعریف می کند....که از احساس بشری کسر شده است...

چرا نقشه با آدرس نمیخونه؟؟؟؟

جهان، شاهراه مدرنیته را عبور کرده و اکنون در کوچه پس کوچه های ویرانه های گذشتگان، ناله ی آرشه ی ویالن ِ بشر ِ فرتوت از حجم نبودن ها را به وضوح می شنود. نبود شرافت، انسانیت، عشق، حیات و حسرت یک گل سرخ در دستان چون تو لطیفی که بر مزارت توان گریستن هم نیست.
سرآغاز آفرینش، دنیا با زمین و آسمان خلق شد، خیر و شر، سیاه و سپید و این همه، به دو انسان هدیه داده شد
و این انسان
انبوهی درختان را، کوه را، زمین را، به تک درخت تنهایی بدل کرد که آغوشش را برای کلاغان خسته از حصار سیم های شهر می گشاید
این انسان
آلونک های کوچک خود را در کنار دیگری بنا می کند و هیچ فردی را فردیتی نیست، تکثیر مجسمه های بی روح بشر، هر یک آینه ی دیگری، این خانه ها و این شهرها را به هر سوی بچرخانی ، فرقی نیست، بازخورد بی هویتی صاحبانشان اند
این انسان
تصور می کرد عشق از زیر چتر و باران می روید، غافل از اینکه زمین ِ زیر ِ پایش دیگر خاک نیست، و بر آسفالت صلب، هیچ گلی نمی روید...عاقبت همان سایبان ... دیدن ادامه ›› تنهایی است
این انسان
که حداقل آرامشی داشت درخانه ی ابدی، با دستبرد به همان یک تکه خاک برای ساختن و ساختن، اکنون، خاکستری است ناچیز در کنج یک دیوار، بی مزاری که بتوان بر آن گریست و اشکی که خاک سردش را گرم کند.
جهان از این انسان خسته است و زمین را جز کویر و تشنگی، جز کوه های تنهای غم زده، چیزی نمانده!

کارهاتون رو خیلی دوست داشتم...نوع نگاهتون خیلی مجذوب کننده بود :)
یه احساس دیگه و یه برداشت متفاوت تر از چیزی که در لحظه ی تماشا،تماشاچی دیده بود به آدم میداد...موفق باشید همیشه...

من امروز به دیدن گالری اومدم..کارهای خوبی بود و لذت بردم..فقط نکته ای که به نظرم یک ذره کمبودش رو حس می کردم نبود توضیحات یا حداقل در دسترس بودن خود آقای حقی بود..البته حضور آقای بنفشه خواه فضا رو متاثر کرد ..شاید برای من که کلی راه اومده بودم انتظار بیش تری داشتم با توجه به وسعت گالری ..بهرحال موفق باشید و منتظر کارهای بهتری از شما هستم..