قسمت دوم سریال قورباغه با این میزان خشونت بی مایه و فیلمنامه ای که بی منطقی ها و ماست مالی هایش تمامی ندارد، حیرت آور بود!!! فیلمساز (تحت تاثیر سریال های روز خارجی ) به جای ذوق ورزی به ذوق زدگی مزمن رسیده ...

خوب فیلمساز عزیز اگر میخواهی از علایق سینمایی و ادبی خود بگویی از فیلمهای و دیالوگهای مورد علاقه از اینکه فلان فیلمتان پرفروش بوده و در کل پز سلیقه و نگاهتان را بدهی . خوب برادر ستون مجله هم است برنامه های سینما محور هم است کلی سمینار و ورک شاپ هم هست چرا این همه بازیگر و بند و بساط راه انداخته ای و هنربازیتان را در قالب فیلم سینمایی با ارجاع های زمخت و سطحی به خورد ما می دهی و وقت ما را میگیری...

رضا فیلمی است که کیفیت متناقصی دارد اما در مجموع فیلم قابل تاملی است اگر فیلمساز تکلیفش را به روشنی با خود و مخاطب روشن میکرد که میخواهد فیلم سهل و ممتنع و صمیمی بسازد با فرمی ظاهرا بداهه و یا فیلمی روشن فکرانه با مایه های فلسفی عرفانی میشد با فیلم یکدست تری روبه رو بود و قضاوت روشن تری داشت.
این تناقض در همان نماهای ابتدایی وحود دارد شخصیت اصلی در نمای ثابت جلوی دوربین برای آماده شدن لباس خانه را در میاورد و لباس بیرون می پوشد و بی هیچ دلیلی باز لباس بیرون را در می آورد و دراز میکشد چنین نماهایی در اکثر فیلمها نشان داده نمیشود چون بی اهمیت و بی معنی به نظر می رسند روزمرگی وارد فیلم شده اما زمانی که نریشن وارد میشود نریشنی که روایت یک داستان فلسفی و عرفانی است ناگاهان فضا بوی تفاخر میگیرد.
در ادامه وارد رابطه ها و گفتگوهای رضا با زن های اطرافش میشویم اکثر سکانسهای دو نفره هم در پردازش میزانسن و هم دیالگوها اتمسفر روزمرگی و صمیمت و بداهه دارند رضا هم آدم باحال و ریلکسی به نظر می رسد که وارد است با دخترها گرم بگیرد حتی اگر در حال طلاق باشد طلاقی که باز هم نیازی نیست دلیل آنچنانی داشته باشد.اگر دو نفر میخواهند ناهار بخورند واقعا جلوی دوربین ناهار میخورند دو تا قاشق تو دهنشان نمیگذارند و تمام. اگر قرار باشد به گربه ها قطره ای داده شود واقعا به همه گربه های توی صحنه قطره داده میشه و این کاراها در خلال همان گفتگوها انجام میشود
اما باز در سکانسهای بعدی شاهد صحنه های خاصی هستیم از مسجد و مولودی خوانی و نوازندگی ترومپت در خیابانی خالی و سورئالی و نمای شیک دو نفره وسط بیابان که در پس زمینه شتری وجود دارد و مناسک خال کوبی در حمام باستانی... واقعا این ادا و اطوارها یعنی چه؟ و چه ربطی به بقیه ... دیدن ادامه ›› فیلم دارد؟
فیلمی که باید بی آلایش باشد چون آدمش هم ظاهرا بی شیله و پیله است و به نوعی خودش است و هول و هراسی درونی انچنانی هم ندارد حتی روی تخت بیمارستان هم مخ دختری را کار می گیرد حالا آن داستان سورئال اضمحلال پیرمردی در انتظار مرگ در کجای دغدغه هایش در کل فیلم دیده شده؟
رضا ظاهرا آدم راضی و جاری ای هست به بیان صریح دخترباز بوده و دخترهای دانشگاه را دور خودش جمع میکرده و سر جنگ هم با زندگی ندارد
اما مسئله این است که بسیاری از آدمها نمی خواهند یا نمی توانند چنین افرادی را جدی بگیرند و همین مسئله چالش ارتباطی افراد با امثال رضاست منتها در انواع مختلفی از واکنشها از خشونت عریان ویلت، دو به شکی فاطی از رفتن و ماندن و پس زدن صریح دوست دانشکاهی که رضا هیچ وقت برایش جالب نبوده اصل فیلم این است در همین حد ملموس و زمینی و نبود آن اضافات ملوکانه هم فیلم را ملموس تر و صمیمانه تر میکرد.

من فکر میکنم آنقدر سریال داغون ساخته میشه و آنقدر سطح توقع مخاطب پایین اومده که این سریال به چشم می آد وگرنه این سریال پر از کلیشه های داستانی و تیپهای کلیشه ایه مثلا وقتی هدیه تهرانی دو تا سرفه کرد تا ته قصه اشو میشه خوند یا داستان فرهاد و اون دختر با بازی به شدت بد و لوس بازیگرش واقعا سطحی و نخ نماست اوج سکانسهای احساسی تعریف دختره از فرم موها و ریش فرهاده!! و آنقدر تکرار میشه که انگار پاکدل پول داده که تو سریال ازش تعریف کنن! و نگاه به شدت وقیحانه به طبقه فرودست در آن سکانس مضحک غلتیدن زن عموی دختره روی تخت فرهاد تاسف باره و همچینین مدل آویزون بودن دخترها به پسرها که توی داستان روشنک گرامی هم است و اصلا این نگاه حقارت بار به زنها مشمئزکننده است.از لحاظ اجرا اشکالاتش کم نیست و بعد متاسفانه آنچه شاید ریتم خوب گفته میشه بیشتر اغراق زیاد در نمایش ا موقعیتهاست چطور میشه باور کرد یک خانواده و تمام اعضایش این همه رابطه مسئله دار داشته باشن؟!!
کشش در روایت لزوما با انباشت بی پایه و زیادی موقعیتهای داستانی در سطح اتفاق نمی افته. یا پیچهایش روایی غافلگیرکننده هم بی اساس ظاهر میشن و هم به راحتی لو میرن. مثلا در آن سکانسی که قرار روی دیگر پیمان نمایان بشه توی همین لانگ شات اولیه مشخصه که متورسوار پیمانه.و اصلا اون سکانس تعقیب و گریز بیشتر به خاطر حماقت پلیس خنده داره البته این سکانسهای سرهم بندی شده کم نیست به عنوان نمونه پیمان اونجوری تیر خورده و جوی خون روان شده بعد میره خونه و ظاهرا دوش میگیره و بلند میشه میره شرکت همینقدر تخیلی!!!
از فلش بکهای فاجعه بار سریال با بازی درخشان پسر اقای پرستویی هم که نگم بهتره در کل به نظرم امثال کیایی نه دغدغه مسائل اجتماعی رو دارن و نه دیگر دغدغه زیبایی شناسی اونا فقط دنبال جلب توجه با ور رفتن با کلیشه ها و تک زدن ناشیانه به مضامین عامه پسند هستن برای همین کل سریال مثل اون نقش لوطی منشی که محسن کیایی برای خودش نوشته قلابی و ادا و اطواریه نه خبری از خلاقیت و ایده های تازه هست و نه روایتهای جذابی که نتونی تا قسمت بعدی صبر کنی

برزگر در ابر بارانش گرفته اگرچه مثل فیلم اولش دست روی موضوعی چالش براگیز میگذارد و شخصیت اولش قرار است تناقصات درونی و پیچیده ای با محیط و آدمهای اطرافش داشته باشد که منجر به تصمیماتی رادیکال و غریب شود اما در فیلم فراتر از ایده و زیبایی شناسی کارت پستالی این ایده نمیرود. مشکل بزرگ فیلم کم کاری فیلمساز در پرورش تم اصلی و سهل انگاری در انتخاب بازیگر اصلی و بازیگرهای مکمل به جز پسر نوجوان و دیالوگ نویسی به شدت سطحی و رابطه های اساسا دکوری است که هیچ حسی سمپاتیکی به مخاطب تزریق نمیکنند. چالش درونی شخصیت اصلی نحوه تحول نگرشش نسبت به زندگی و مرگ، اول باید در پردازش شخصیت و بازی بازیگر و نسبت او با محیط و آدمهای اطرفش شکل بگیرد و صرفا با اتکا به زیبایی شناسی تصویر و میزانسهای سمبلیک نمیتوان به نتیجه ای قابل تامل رسید.

درخت گردو فیلمیست تقدیم شده از" اول مارکت" و سوگلی این مارکت هم جناب مدیری است قاعدتا باید هر جور شده در فیلم چپانده شود مهم هم نیست که گروه خونی اش به جو چنیی فیلمی نمیخورد اصلا همین که خوشتیپ است برای بازی در نقش دکتر کافیست. قصه تکان دهنده اننخابی هم جان میدهد برای تحریک احساسالت رقیق مخاطب و پز ارزشی هم دارد. زمان فیلم هم که برمیگردد به دهه 60 پس چه کسی بهتر از مهدویان برای فضاسازی آن زمان او هم که جدیدا بلیط "لاتاری" اش در جذب مخاطب عام برده است. معادی کاریزماتیک هم با گریمی خاص آورده میشود و حرف چندانی از جنگ ایران و عراق و مسببین بمباران زده نمیشود که بگوییم این فیلم از نوع سفارشی سازی سازمانی نیست.

در نتیجه به جای روایت قصه ای دهشت بار از یک جنایت جنگی و واکاوی چگونگی آن و القای حس خوفناکی و وحشت به مخاطب بیزار از جنگ؛ روی آورده میشود به روایتی صرفا ملودرام و سوزناک و چون فیلم ناتوان از پیشبرد روایت و عمق بخشیدن به قصه است پس با یک راوی وصله شده به فیلم آن قدر این فضای مرثیه سرایی کش داده میشود که رقت انگیز شود و نهایت حسی را که بر می انگیزد حس دلسوزی سطحی و موقتی مخاطب است با چند قطره اشک و چند غرولند و به عنوان ورژن گریه دار بفروش و موفق در اول مارکت عرضه میگردد.

در پایان فیلم کپشن بر اساس داستان واقعی و تصاویر واقعی ماجرای فیلم پخش میشود فیلم را که در ذهنت مرور میکنی تناسبی با واقعیت و آدمهای واقعی نمی یابی. همان طور که بین حاتمی کیای امروز با آن سینماگری که حتی در اوج فیلمهای ارزشی دفاع مقدسی سالهای شصت مهاجری میسازد که با زبان سینما و ظرافتهایش از اعتقاداتش دفاع میکند شباهتی نمی یابی. خروج همان خروج عجیب حاتمی کیا از بیان موجز سینمایی است چند هلی شات لانگ شات و حرکات فن سالارانه دوربین تتمه ناچیزی از فیلمسازی است که مقاله تصویری پر از نماد و شعار عوامانه را جانشین روایت سینمایی کرده است. خروج پر از تناقضات لحنی و روایی است نمیدانی با فیلم جدی طرفی یا کمدی؟. آنقدر غرق در سمبل سازی که مردم روستایش گویش و پوشش و رفتارهایی درهم برهمی دارند تیپهای کلیشه ای و نخ نما که رحمت و آن زن گویی تپیکالهای سینمای خودش بقیه تپیکالهایی از سینمای ده نمکی و تله فیلمهای ارزشی عصر جمعه اند. زمختی و مضمون زدگی فیلم آیا ربطی یه همان تلقی فرزند نظام بودن حاتمی کیاست به جای فرزند سینما بودن؟

عامه پسند محصول اعتماد به نفس زیادی یک فیلمساز جوان است. محصول نداشتن ظرفیت کافی در عبور از تعریف های محتوای و ساختاری فیلمهای قبلی اش، محصول دل خوش کردن به ظاهرا اعتباری که در پس عناوینی چون (سه گانه سازی زنانه) پیدا کرده است. محصول مضمون زدگی...
که اگر این نباشد چطور میتوان یک طرح ناقص چند خطی را جلوی دوربین برد آن هم با عواملی اسم و رسم دار در جلو و پشت صحنه؟! فیلم پر شده است از سکانسهای بی معنی و زائد (چیدن مبل چیدن میز جستجو در اینترنت حرفهای خاله زنکی در خانه در ماشین ) و نشان دان موقعیتهای تکراری ( چند بار رفتن به بانک دعوا پشت تلفن تو خونه توی ماشین با همان لحن با همان دیالوگها) ظاهرا فیلمساز با دیدن راشها فکر کرده برای مثلا به چشم نیامدن این حد از آب بستن در روایت با بازیگوشی در تدوین میبتوان ژستی هنری طور به این کشآمدگی بدهد. (صحنه ای کات میخورد و بیست دقیقه بعد دوباره برمیگردد و تکرار همان صحنه بدون هیچ تغییر زاویه و قابی در روایت و فقط بقیه آن موقعیت را نشان میدهد تاثیری مثبتی که ندارد هیچ بلکه اندک ارتباط مخاطب با موقعیت را هم مخدوش میبکند.
فارغ از اینها نگرش فیلمساز در رابطه با شخصیت اصلی ساده انگارانه است.ما بیشتر از ان که زنی را ببینیم که جدیت اساسی در دگردیسی سبک زندگی اش داشته باشد نوع ذوق زدگی ناپخته و بچه گانه در چنین بزنگاهی از زندگی را در او میبینیم.

فیلم پوست نشان میدهد که الهام گرفتن و ایده پردازی از قصه ها و افسانه های بومی چقدر میتواند به تنوع بخشی در سینمای کم بضاعت ما کمک کند. فیلم درام جذابی دارد تنش میان ذهن های پریشان بومیانی که بیش از اندازه غرق در قصه پردازی خرافی و آیین های منطقه خود هستند. حتی اگر آراز و پیرمرد نوارنده ادعا کنند که اعتقادی زیادی به خرافات ندارد اما باز هم نیمتوانند از سنگینی اتمسفری که این افسانه های ماورا طبیعی ایحاد کرده اند رهایی یایند گویی با مردمی مسخ شده طرفیم که عشق و عاشقی هایشان هم در این فضا رنگ و بویی جاویی پیدا کرده است و آنها را وارد نوعی بحران مالیخولیایی میکند. فیلم پوست البته اگر میتوانست سویه تاریکتر و دراماتیک تری را در نیمه دوم ترسیم کند اثرگذاری بیشتری میداشت. بازیگر نقش مارال باید چهره و ابهت گیراتری میداشت. در مجموع فیلم گویی چیزی کم دارد تا تاثیری فراموش نشدنی در ذهن مخاطب بگذارد. شاید ذهنیت براردان ارک همچنان در فیلم کوتاه مانده و در اولین تجربه فیلم بلندشان نتواستند میزان ضربی که روایت بسط داده شده باید داشته باشد را تخمین بزنند.

محمد کارت در اولین فیلم سینمایی اش نشان داده فیلمساز باهوشی است که میداند در این سالها چه نوع فیلم اجتماعی میتواند همزمان اقبال مخاطبان و منتقدان را برانگیزد.توجه به قشر فرودست و یاغی جنوب شهر و شکلگیری اتمسفر پر جوش و خروش در روایت فیلم و اجرای پر شور بازیگران و فن سالاری در کارگردانی مخاطب امروزی را به وجد می آورد. تاثیر از فیلمهایی همچون مغزهای کوچک زنگ زده و ابد و یک روز مشهود است شنای پروانه اما قصه گو تر و پر فراز و نشیب تر ازآن فیلم ها در روایت است. گره ها و گره افکنی ها به خوبی در مسیر روایی جایگذاری شده اند. شاید تنها جایی که حجت به درون محله میرود و اصرار فیلمساز به تیپسازی های مختلف در آن محله کمی ریتم را میاندازد واز طرفی خود محله هم چندان شکل نمیگرد. اما خانواده حجت به خصوص پدر و مادر در فیلمی که اهمیت خانوداه و غیرت در آن مشهود است به خوبی تصویر شده است. در این میان کارکتر هاشم و رفتارهایش که موتور محرکه درام است جای بیشتری برای پرداخت داشت و باید از تیپ صرف فاصله میگرفت اما در عوض حجت ضدقهرمان فیلم به خوبی پردازش شده پایان بندی فیم هم خیلی خوب است قصه به خوبی جمع میشود نه به دام شعار دادن میافتد و نه به دام پایان باز و در ارتقاء شخصیت ضدقهرمان هم کارساز است.

دو فیلم قبلی اسعدی با تمام ضعفهایشان با ارئه فضای مه آورد و نئونوآر گونه هر چند کوچک، فیلمهای نسبتا دلنشین بودن اما درخونگاه در شکل ارائه داستان و روابط آدمها و بحرانهای اخلاقی ضعفهای بنیادین دارد که نمیتوان جدی اشان نگرفت. اسم فیلم نام محله ای خاص را القاء میکند که متاسفانه فیلم حتی نمیتواند محله ای فکسنتی بسازد چه برسد که به آن تشخص بدهد. فیلم ادای دینی است به سینمای کیمیایی اما عناصری آن نوع سینما مثل ( دیالوگهای کنایی، معرفت و تک افتادگی قهرمان ، تقدس رفاقت و خانواده) به شکلی دفرمه در فیلم پیاده شده که نتیجه فیلمیست که انگاردر پلاستیکش کیمیایی طور است و در محتوا کاملا بر ضد ارزشهای آن نوع سینماست. فیلمساز دغدغه های خودش در رابطه با جنگ را هم به شکل کاملا شعاری در دهان کارکترهای ناچیزش قرار میدهد.
ناچیز بودن این خانواده جنوب شهری بزرکترین ضربه را بر پیکره فیلم میزند روابط آدمهای این خانواده کاملا مضمحل است از مادر گرفته تاخواهر و پدر که هویتی مغشوشی دارند. به طور نمونه مادر فیلم چه جور مادریست مادری که ابدا حس مادر بودن را نمیدهد و ظاهر شکسته و ماتم زده اش بیشتر بابت شاخ و شانه کشیدن برای شوهر و دخترش است تا دلسوزی و رنج مادرانگی و فیلمساز به این هم بسنده نمیکند و با قرار دادن پیکر نیمه جان یک مادربزرگ سالخورده در خانه و رفتار مشمئزکننده اعضای خانوداه با او (که اوجش انداختن او به سمت دیگر برای برداشت وسیله ای است) گویا ذره ای حرمت برای مفهوم خانواده که اصل و اساس چنین فیلمی باید باشد باقی نمیگذارد !
از لحاظ گره افکنی و گره گشایی هم فیلم لنگ میزند این که چرا این قدر طول میدهد تا قضیه چپاول پولهای رضا افشا شود( با نشانه های روایی انحرافی بی معنی همچون ترک شبانه خونه توسط دختر و حضور یک مرد غریبه در خانه داماد) پس از افشای قضیه با توجیه های همچون (دیدن فیلمی از کسی که شبیه رضا بوده و در ژاپن معتاد شده و دیگر برنمیگردد) از مادر وپدر گرفته تا خواهر و داماد پولهای او را خرج کنند، غیر منطقی و مضحک به نظر میرسد. دلسوزی کردن برای آن زن بدکاره و رفیق تیمارستانی هم همچون بافی قیلم شوآفی بیش نیست. اینکه فیلمساز خوشقریحه ای همچون اسعدی در این فیلم این چنین به دام ادا و نه ادای دین به نوعی از سینما بدون توجه به صناعت ساختاری و اخلاقی ان فیلم ها افتاده مایوس کننده است.

ظاهرا این روزها علاوه بر کمدی های مبتذل و بساز و بنداز باید نوع دیگری از سینمای مثلا اجتماعی با همان رنگ و لعاب آبکی را هم تحمل کنیم که هر دو گونه نیتی جز بازارگرمی و فریب دادن مخاطبان عام را ندارد. واقعا دیدن فیلمی مثل (هزارتو) عصبانی کننده است این میزان بهره گیری سطحی از سینمای (پنهانکاری) نمونه ای فرهادی و وصل آن به سینمای (کلیشه ای) نمونه ای فرح بخش منجر به این شده که ساختار فیلم در تمامی دقایق و در تمامی عناصر روایی (از شخصیت پردازی و بازیگری تا گره افکنی و غافلگیری) تا حد زیادی نمایشی و تحمیلی به نظر برسد. فیلمساز با اشباع کم مایه و سست چالشهای اخلاقی اگر هم موفق به خلق هزارتویی شده باشد هزارتویی از جنس حباب است
افسوس بسیار برای بازیگری همچون ساره بیات که در آغاز دهه نود پدیده ی نوظهور سینمای ایران بود اما در سالهای پایانی این دهه آنقدر درجا زده است که دیگر تحمل بازی های تکراری او بر روی پرده سخت است و متعجب از حضور شهاب حسینی و البته بازی نه چندان خوبش در چنین فیلمی با وجود داشتن تجربه های جدی با فرهادی و کسب جایزه نخل بازیگری

یکی به نعل یکی به میخ....

رد خون حاصل دوران پسا لاتاری است سرگردان میان مهدویان (ماجرای نیمروز1) و مهدویان (لاتاری) نوع روایت ملودرام سطحی لاتاری در نوع روایت خوددار و ظریف ماجرای نیمروز 1 رخنه کرده و حاصلش فیلمی است متشدد در سطوح روایی اما مستاصل و ناچیز در بطن و عمق روایت
شخصیتهای فیلم سری اول که جذاب و حسابی بودند در این فیلم صرفا ویترینی از آن فیلمند که افراط در ویژگی های تیپیکال گونه ی آنها (معقول بودن صادق و تندرو بودن کمال) جذابیتشان را تا حدودی زیادی از بین برده است و حتی به ساختار مختوایی فیلم لطمه وارد کرده است.
شخصیتهای جدید به مراتب وضع بدتری دارند آنها حتی به تیپی قابل تشخیص هم نمی رسند و در راس آنها سیما از بلاتلکیف ترین و گنگ ترین کارکترهای فیلم است در حالی که او ظاهرا محور روایت دراماتیک شخصی فیلم است. زنی که در دو جبهه روبه روی هم حضور داشته اما ما چندان متوجه انگیزهای او در نوع حضور ابتدایی در جنگ با عراق و حضور در جمع منافقان و فرارش نمیشویم تناقضات آشکاری در پرورش کاراکتر وجود دارد همان طور که نمیتوان باور کرد که او فرد تشکیلاتی و منافق است نمیتوان باور کرد که او به اجبار و از روی استیصال منافق شده است و به همان میزان هم نمیتوان احساسات مادرانه اش را برای فرار به سمت تهران ... دیدن ادامه ›› تشخیص داد.
از آن طرف نوع روایت مستد نمای فیلم در مورد عملیات مرصاد با کپشنهای تاریخنگارانه و جلسات متعدد سازمانی این توقع را در مخاطب ایجاد میکند که قرار است نوع عملیات مرصاد و شکست مجاهدین تصویر شود اما فیلمساز در چند دقیقه سر و ته این عملیات را هم می آورد و مخاطب چندان متوجه چگونگی این عملیات نمیشود در حالی که در فیلم قبلی عملیات کشتن موسی خیابانی به خوبی به تصویر کشیده شده بود چنین کمبودی را نمیتوان با زوم کردن دوربین فیلمساز روی قصه سیما و کمال و افشین توجیه کرد که آن قصه هم به اندازه ای که باید بسط پیدا نمیکند که بتوان آن را ستون فیلم دانست در واقع فیلم ستون محکمی ندارد که انسجام، یک پارچگی و خط مشی روشنی داشته باشد فیلم بناشده روی سطحی شکننده از خواسته ای نامتجانس فیلمساز است که یکی به نعل میزند و یکی به میخ، او هم تحسین منتقدان را به مثابه دو فیلم اولش میخواهد و هم کف و سوت مخاطبان عامه را در برابر سانتیمانتالیسم فیلم لاتاری