آرام نیک بین بازیگر

با سلام و عرض خسته نباشید.

در تماشای هر اثر دراماتیک اعم از تئاتر،فیلم، یا پرفورمنس، نکته اساسی صحنه افتتاحیه اثر است. که در اصطلاح عامیانه از آن به عنوان چک اول یاد می شود.
اتفاقی که در نمایش « دجال» بطرز هوشمندانه ای رقم می خورد، اجرا با یک قاب کارت پستالی و البته دهشتناک که یادآور نقاشی های رولاند توپور است شروع می شود. که در همان آغاز جذابیت بصریش مخاطب را با خود همراه می سازد.
بازیها خوب و بجاست، بازیگران ارائه بدمندی از نقشهای خود دارند که کاملا با ساختار اکسپرسیونیستی کار همسو ست. و بدون هر گونه اغراق، کاملا در چارچوب خواسته شده عمل می کنند.
اثر بشدت کارگردانی شده است. میزانسن ها در عین پر بازیگر بودن بسیار دقیق و حساب شده است. اشغال فضا و توازن صحنه رعایت می شود و رعایت همه قواعد فرمال یک ساختار اکسپرسیون در ... دیدن ادامه ›› آن دیدنی است.
متن جذاب است و بر خلاف آن که تعلیق موجود در آن آشکارا از ابتدای کار همراه می شود، اما غافلگیری پایانیش ، لطف دیگری دارد و کاملا مخاطب را در بهت فرو می برد.
بهره گیری هوشمندانه از فاصله گذاری در بخش پایانی اثر، مخاطب را به ناگاه در دنیای نمایش غوطه ور می سازد.
نورپردازی قابل ستایش است
و موسیقی بشدت همراه اثر است.
تنها نقد کار متول بودن پاره ای از صحنه ها است، که شاید اگر کمتر می بود، ریتم اثر بهتر میشد ( که البته این سلیقه ای است).

در پایان ، شما با اثری مواجهید که کارگردانی و بازیهای خوبی دارد و از همه مهمتر حرفی برای گفتن. آن هم فارغ از قمپزهای کلیشه ای مد روز یا مانیفست های عریض و طویل روشنفکرانه. بلکه حرفی صریح و بی پروا، از ساحتی که درآن گرفتار آمده ایم.
درود به همه عزیزان این نمایش، که چراغ تئاتر را آبرومند و ارزنده روشن نگه داشته اند.

ریتم!تمپو!ریتم!
من به شخصه علاقه مند به کارهایی با تمپوی بالا هستم.چه برای انتخاب در اجرا و چه برای تماشا، لیکن تجربه حسی ASMRنگرشی بسیار متفاوت را در زمینه ریتم و تمپو در مقابل ما می گشاید، که به نوبه خود، اگر در چارچوبی درست و در خدمت متن باشد می تواند چشم نواز به نظر برسد.
"صدای آهسته برف" یک سری تابلوی نقاشی را در مقابل چشمان ما به نمایش می گذارد ، که اسلایدوار از پی هم می گذرند.و در نهایت هم انگار به پایان نرسیده است.
بازی ها بسیار خوب بود و حرکات همه هماهنگی بسیار خوبی داشت.
در شبی که من به اجرای نمایش نشستم بهناز جعفری در نقش سایریش بسیار درخشید و باز هم برای من بازیگر کلاسی آموزشی از درخشش وی بر صحنه بود.سایر بازیگران نیز بسیار درخشان بر صحنه حضور داشتند بویژه مریم نورمحمدی که در مقابل بازیگران حرفه ای تر بسیار با اعتماد بنفس و بجا ظاهر شد.
دکور کار اوج هنرنمایی آن بود که به تنهایی وسوسه تماشای کار را ... دیدن ادامه ›› بر می انگیزد.
لیکن استفاده از هاشف خیلی جذاب نبود
کاش با تمحیدی دکور کار جلوتر بسته میشد تا صدای بازیگران واضحتر بدون استفده از هاشف به گوشمی رسید..
و در پایان
خسته نباشید به همه عوامل کار.
امیدوارم دوباره در هنگام بازی مسیح جان کاظمی هم به تماشای کار بنشینم و لذت ببرم.

من
زنی را می شناسم
که از از لانچر 5، زنده بیرون آمد
و تنش گورستان تباهی هایی ست که اورا چروک می کند
آه
که چه سخت است، اورا با زنان دیگر ،قیاس کردن!!!!!!
زنی که نمی زاید.... اما هرروز حماقت دیگران را قی می کند.
...
لانچر5 یک حگایت مردانه نیست؟ حکایت مغزهای کوچک زنگ زده همه ماست، که در آلت هامان فریاد می کشد.
حکایت تن هایی که به یغما رفتند و ... دیدن ادامه ›› چشم هایی که همیشه، فقط، می نگرند.
.....
به عنوان یک بازیگر ، سر تعطیم فرور می آورم به همه بازیگران بی نهایت درجه یک کار.
هرسخنی بیش از این گزافه است که: یک شاهکار بی بدیل در سبک رئال، که با نهایت شرافت، برصحنه دلبری می کند.
خسته نباشید بچه های لانچر 5

همیشه بدترین اتفاقا،تو بی دفاع ترین لحظه ها پیش میاد!

باتقدیر از همه عوامل این تئاتر آبرومند و شریف
و تحسین بازی نسا یوسفی، محمد نادری، مرتضی حسینی، هادی شیخ الاسلامی و سایر بازیگران عزیز.
دیدم پسندیدم و آرزوی موفیت دارم.

سیامک صفری یک بازیگر صاحب سبک تئاتر است.ازآنها که تنها آمدن نامش در پوستر یک کار،به شما این نوید را می دهد که حتما یک اجرای خوب خواهید دید.حتی اگر متن یا کارگردانی چندان چنگی به دل نزند.! نسیم ادبی هم این روزها به یک برند تبدیل شده، یک برند بازیگری مرغوب و مطلوب که می تواند شما را با هر ارایه جدیدی غافلگیر کند.او که سالها ست در تئاتر رد درخشانی از خود بجای گذاشته، هم اکنون در تلویزیون و سینما هم حضوری موثر پیدا کرده و به نظرم، می رود که عنقریب حداقل سیمرغی بر شانه هایش بنشیند.حال گردهمایی این دو و حضور صفری در غایت کارگردان، مسلما یک اثر تماشایی و پرمخاطب را نوید می دهد.کر با منولوگی ضبط شده آغاز می شود از ترانه های موزیسین نوگرای دوران قبل از انقلاب فرهاد مهراد که به نوعی در طول کار با ارایه آثار دیگر او به نوعی ادای دینی به وی و سبک موسیقاییش می شود.بازی ها خوب است. لیکن خطی و ییکنواخت.بیان هردو بازیگر حس اعتماد به نفس آنها را در صحنه متبلور می کند.کار به لحاظ بازیگری تقریبا بی نقص است.اما یک شوک کم دارد.شوکی که مخاطب را از نیمه راه از کسالت درآورد و لختی ناشی از دیالوگ ها را بکاهد.شاید این ضعف متن باشد یا میزانسنی که صفری چیده جوابگوی خوانش آن نبوده. در هر رو کار استاندارد است. اما آنطور که انتظار می رود، درخشان نیست.دکور به گونه ای ساده اما کارا و دلپذیر ؛در طول کار رخ می نماید. و اندک افکتهای ساده نوری، کاملا در اختیار کار هستند.اما باید دید ایا این سادگی براساس یک ضرورت ایجاد شده یا منطق روایی کارگردان اینچنین بوده؟! چون ناخودآگاه این تفکر برای من مخاطب بوجود می آید که بیان یک سلسله معضلات اجتماعی در بازه یک ساعته، حداقل نیازمند بهره گیری از اکسسوار و میزانسنی پیچیده تر است.تا حس همدات پنداری یا اندکی ژرف اندیشی را بوجود آورد.
به هر صورت تماشای این تئاتر با حضور دو بازیگر توانمند و البته سوژه جدید و نوستالژی عاشانه اش، حتما توصیه می شود.
به همه عوامل این کار صمیمانه تبریک و خسته نباشید می گویم.