سلام دوستان...
گروه تلگرامی درباره تئاتر اگر هست ما را هم عضو کند.
سپاس

پشت پرچینت اگر بزم، اگر مهمانی ست
پشت پرچین من این سو همه اش ویرانی ست

انفرادی شده سلول به سلول تنم
خود من در خود من در خود من زندانی ست

دست های تو کجایند که آزاد شوم؟
هیچ جایی به جز آغوش تو دیگر جا نیست

ابرها طرحی از اندام تو را می سازند
که چنین آب و هوای غزلم بارانی ست

شعر آنی ست که دور لب تو می گردد
شاعری لذت خوبی ست که در لب خوانی ست

دوستت دارم اگر عشق به آن سختی هاست
دوستم داشته باش عشق به این آسانی ست

سلام دوستان خوبم....
خیلی دوست دارم توی گروه تلگرام مربوط به تاتر یا داستان عضو بشم...
اگر بزرگواری این کار براش امکان پذیره، آدرس یا شماره اون گروه برام ایمیل کنه...ممنونم
ایمیل من:
sarab1366@yahoo.com

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت
در من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت

سجاده گشودم که بخوانم غزلم را
سمتی که تویی عقربه قبله نما رفت

در بین غزل نام تو را داد زدم ، داد
آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت

بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت
این وقت شب این شاعر دیوانه کجا رفت !؟

من بودم و زاهد به دوراهی ... دیدن ادامه ›› که رسیدیم
من سمت شما آمدم او سمت خدا رفت

با شانه شبی راهی زلفت شدم اما ...
من گم شدم و شانه پی کشف طلا رفت

در محفل شعر آمدم و رفتم و ... گفتند
ناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت !؟

می خواست بکوشد به فراموشی ات این شعر
سوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت .

یک نمایش کوتاه رادیویی
( پخش شده در تاریخ 19بهمن 93 از رادیو سلامت) برنامه زندگی جاریست...
آقا:
سفرنامه عهدقجری
/ موزیک/
آقا:
این سیاهه: همدلی یا همزبانی
/ موزیک/
آقا1:
اندر بلاد شهر می گردیم و در جست و جوی آنیم که همدلی بهتر است یا همزبانی!
مردمان بسیارند و هر کس از هر طیف و دسته ای! ... دیدن ادامه ››
پس یافتن سوژه ی مناسب اندر باب همدلی بس سخت است و دشوار!
آهان! پیدایش کردیم و چقدر هم از یافتن آن شادمان شدیم!
زن و مردی را مشاهده می کنیم که چون دو بلبل عاشق گل می گویند و گل می شنوند. می خندند و شادمانی و نشاط از وجنات ایشان هویداست!
پس اندکی به جانب ایشان می رویم تا شاید گفتمان یا همان دیالوگ ایشان برای آیندگان در ضبط آید
/ موزیک/
/ سر و صدای خیابان/+/ صدای قدم ها/
خانم:
تندتر آی...تندتر آی که جامه ای دیدم بس دلفریب و چشم درآور!
آقا2:
چه؟ چشم درآور؟ نکند جامه ی جنگ است؟
خانم:
خیر..خیر... این را از شادمانی می گویم! باشد دوستان ببینند و شاد شوند و دشمنان شنوند و اندوهگین شوند!
/ صدای زنگ موبایل/
آقا2:
هان؟ این دیگر کیست؟
خانم:
خدا کند، هرکه است نشاط ما را به اندوه بدل نکند!
/ قطع صدای قدم ها/
آقا2:
آخ نه! خودش است!
خانم:
که است؟
آقا2:
معلوم است، صاحب خانه!
خانم:
جوابش را بده که ندهی جوابمان می کند در این زمستان سرد!
آقا2:
آری...آری....
/ صدای فشار دادن دکمه/
آقا2:
الو... سلام عرض شد ای استاد بزرگ و ای صاحب خانه ی بخشنده که اندر بخشندگی بزرگ هستی و ..
مردمسن:
/ از پشت تلفن/ و علیک! کرایه زیاد شده است، دانستی؟
آقا2:
آری...آری.... اما..
مردمسن:
/ از پشت تلفن/ اما بی اما... بای!
/ صدای بوق اشغال/
خانم:
چه شد؟ چه می خواست این فرصت طلب روزگار؟
آقا2:
/ ناراحت/ ساکت باش زن...ساکت باش که مرا اعصابی نمانده
خانم:
هان؟ چه شد آن همه گل گفتن و گل شنفتن؟
آقا2:
هیچ! همه خزان شد! خزان!
خانم:
ولی نه، من رخصت نمی دهم همزبانی مان خزان شود!
آقا2:
چگونه؟
خانم:
معلوم است! جامه از تو نمی خواهم!
آقا2:
یعنی؟
خانم:
آری... با همان جامه ی کهنه ی خویش می سازم تا روزگارمان خوش بماند!
آقا2:
خدایا...خدایا چه می شنوم؟
خانم:
هیچ، سخنی که از دل برآمده و لاجرم بر دل خواهد نشست! حال برویم، برویم که کار بسیار در خانه دارم
آقا2:
برویم، خدایا باز هم شکر که در کنار صاحب خانه ای آن چنان، زنی این چنان مرا نصیب کرده ای؛ شکر!
/ موزیک/
آقا1:
خدارا شکر که چنین تمام شد و ما را هم خنده شد که خنده ی دیگران، آرزوی ماست!
دوستان دوستدار سفرنامه، تا سیاهه ای دیگر بدرود!
/ موزیک/

چندتا داستانک( سال 80تا82 و شوق نوشتن داستانک و چاپ اونها که در ذهنم فوران می کرد...)
زیبایی
خودش را خوب در آینه دید ؛قشنگ نبود و با آن صورت پر از چین و چروک بد جوری توی ذوق می زد.عصبانی شد.خواست با مشت بزند و آینه را بشکند ،یاد همسایه هایش افتاد که هر وقت او با غرغرهایش آنها را آزار می داد ،بی توجه نگاهش می کردند و می گفتند :«مهم نیست قشنگ نیستی، قشنگ اینه که مهم نیستی!»



امکانات
خوب ... دیدن ادامه ›› به بطری نوشابه نگاه کرد ؛یک مارک براق خارجی داشت و ظاهرش هم حسابی برق می زد . بازش کرد ،بوی خوش و به دنبالش گاز آن زد بیرون . چند قطره از آن را نوشید ، لذت برد و سر کیف آمد وخودش را به دیوانگی زد و گفت :« آب داره ،گاز داره ،قوطیش هم برق داره ،کاش خارجیا یه خط تلفن هم براش می کشیدن!»

خانه
مرد جوان توی پارک نشسته بود . غصه می خورد ،آخر جوابش کرده بودند که چون خانه ی مستقل نداری به تو دختر نمی دهیم . شاید هم حق داشتند؛ چون این روزها داشتن یک خانه ی مستقل از شرایط ازدواج است. ناراحت سرچرخاند ؛ روی یک برگ حلزونی داشت به آرامی راه می رفت. با حسرت به حلزون وصدف رویش نگاهی انداخت و زیر لب گفت : «کاش منم حلزون بودم ،اونوقت مادرزادی یه خونه داشتم .»

قصه ی : تک درخت

باد تندی وزید. پنجره ها به هم خوردند و تک درخت باغچه ی کوچیک حیاط، محکم سر جاش وایساد.اصلاً نمی شد باور کرد اونجا یه زمونی باغ بزرگی بوده با کلی دار و درخت و پرنده های جور واجور ، که به بهونه ی خونه ساختن، زمینش رو تیکه تیکه کردند و درخت ها رو بریدند و جاشون حوض سیمانی ساختند با یه عالمه ماهی قرمز، اما خیلی زود به اون حوض سیمانی و ماهی هاش هم رحم نکردند و خرابش کردند و اونجا شد محل پارک یه اتومبیل سیاه رنگ که سال ها می شد جا خوش کرده بود و صبح به صبح از اگزوزش دود می زد بیرون و همه رو به سرفه مینداخت. ولی خب، تک درخت به این وضعیت عادت داشت و از جاش تکون نمی خورد. اما همیشه نگران بود که تا کی می تونه همونطور وایسه و به هر کی که میاد توی اون خونه، بگه دور و برش یه زمونی باغ بوده و توی هر فصل زیبایی خودش رو داشته؟
مثل اینکه اون زمستون با زمستون های قبلی فرق داشت. یعنی آسمون خیلی دست و دلباز شده بود و به جای آفتاب، ابرهارو توی بغلش گرفته بود. اما این وسط به جای کرم های مزاحم، فکری ذهن تک درخت باغچه ی کوچیک حیاط رو آزار می داد؛ نکنه این زمستون، آخرین زمستونیه که اون داره می بینه؟ آخه هوا ناجوانمردانه سرد بود و همین طور برف می اومد و باد هم دست بردار نبود و مثل دیوونه ها خودشو می کوبید به تنه ی خشکیده ی درخت و شاخه هاشو می شکوند. ولی اون کاری به این کارها نداشت و با تردید به فردا و فرداها فکر ... دیدن ادامه ›› می کرد.
بیچاره درخت ؛ به جای این که نگران خودش باشه، دلش برای پیر زن می سوخت؛ همون پیرزنی که همسن و سالش بود؛ یه چیزی تو مایه های هشتاد ، هشتاد و پنج و شاید هم نود سال . فرقی براش نمی کرد چند سالشه. مهم این بود پیرزن توی بستر بیماری افتاده بود و پنجره ی اتاقش رو بسته بودند و اون داشت مثل شمع ذره ذره آب می شد.توی اون خونه کسی، جز تک درخت چنار نگرانش نبود. حتی یه روز عروس پیرزن کنارش اومد و با خودش گفت :
« داره آخرین نفسهاشو می زنه.»
هر چند مرگ برای آدمیزاد حقه . اما تک درخت خوب می دونست اگه پیرزن از دنیا بره ، اونم مرده، یعنی پسرش خیلی زود یکی رو اجیر می کنه تا با تبر و اره برقی به جونش بیفته و اونو از ریشه قطع کنه.شایدم خیلی وقت پیش از این مرده بود و خودش خبر نداشت. آخه چند باری پای ریشه اش نفت ریختند که هر جوری هست اونو خشک کنند تا شاید مأمورای شهرداری بیاند و کنده ی بزرگش رو بِبُرند و با خودشون ببرند که توی پارک ها مثل نیمکت یه گوشه بندازنش. اما درخت چنار سخت جون تر از این حرفا بود که با این کارها خم به ابروش بیاره و از میدون فرار کنه، چون بدجوری ریشه هاش به زمین چنگ انداخته بودند و اونو رها نمی کردند؛درست مثل خود پیرزن که عروسش دائم غرغر می کرد و می گفت اتاقش بوی مرگ میده، اما همین که حالش یه کم خوب می شد ، به زور پا می شد و عصا زنان می اومد پشت پنجره و ذوق زده درختش رو نگاه می کرد . وقتی هم حالش خراب بود و نمی تونست از جاش بلند شه، این تک درخت بود که زیر خروار خروار برف، زورکی چندتا شاخه ی خشکیده اش رو برای اون تکون می داد تا شاید این طوری دل پیرزن یه کم خوش باشه و توی اون زمستون سرد بتونه درد رو تحمل کنه.
بالاخره زمستون با همه ی خوبی ها و بدی هاش داشت تموم می شد و یه هفته ای مونده بود به عید که اون روز نزدیکی های ظهر، عروس و بعدش هم پسر پیرزن با عجله و نفس زنان اومدند توی حیاط و دنبالشون هم یه مأمور شهرداری . اونا با تمسخر به درخت نگاه کردند. بعد کلی برگه ی رنگ به رنگ رو به مأمور شهرداری نشون دادند و گفتند که این درخت خشک شده و مجوز داریم و تا دیر نشده باید بریده بشه و از این جور حرفا . اما مأمور شهرداری درخت رو خوب وارسی کرد . بعدش لبخندی زد و گفت:
«نه ! این درخت که زنده اس!»
زن و شوهر هاج و واج موندند چیکار کنند و با تعجب همدیگر رو نگاه کردند . می خواستند چیزی بگند که پنجره ی اتاق باز شد و پیرزن اومد توی قاب پنجره؛
« درخت من زنده اس ! چون خود من زنده ام !»
صداش به باغچه ی کوچیک حیاط گرمی داد و مقداری از برف های روی شاخه ها سر خوردند پایین.مأمور شهرداری خندید. عروس پیرزن غرغر کرد و رفت توی خونه، اما پسرش دید روی تنه ی درخت، کنار گلوله ی برفی که داشت آب می شد، یه جوونه ی سبز روییده؛ یه جوونه ی کوچیک که با زبون بی زبونی داد می زد :
«آهای ...اهل خونه...از خواب زمستونی بیدار شین ... بهار اومده ؛ بهار!»